Όμορφες σκέψεις & λόγια
Σκόνη & αέρας
Μή φοβασαι τον δρόμο, να τον δείς να τον γευτείς με όλες τις αισθήσεις να παρασυρθείς, κι όταν όλα πάνε καλά θα μπορέσεις να χαθείς
Μιλώντας στην μεγάλη Αρκτο, στης Σελήνης τη τροχιά μία στιγμή βελούδο, ακομα κι άν είναι άχρηστο θα το πάρει ο αέρας, όλα θα γίνουν άμμος, θα μας πάρει ο αέρας
Η στοργή και η συμπάθεια, η ευχαρίστηση που σε τραβά μέσα σε ένα παλάτι πέτρινο του χτές και του αύριο, θα το πάρει ο αέρας
Γεννετική και ηθική, χρωμοσώμματα στην ατμόσφαιρα οι γαλαξίες για ταξί κι εγώ στο ιπτάμενο χαλί το πηγαίνει ο αέρας όμως όλα θα εξατμιστούν, θα τα πάρει ο αέρας
Το άρωμα των χαμένων στιγμών χτυπά συχνα την πόρτα αέναη της μοίρας συνήθεια ρουφά την λογική σου μονομιάς σταγόνα στο κατακαλόκαιρο θα την πάρει ο αέρας
και καθώς η παλίροια ανεβαίνει συγκέντρωνα τα λάθη μου κρύβω στα χέρια, κατω απ' τη σκιά μου
άμμο που 'μεινε από σένα πριν αρχίσει να φυσάει
Μη φοβάσαι τον αέρα, είναι ο δρόμος που μας πάει άμμος είμασταν στ' αλήθεια, στη κλεψύδρα που μετράει
Η σοφία της ψυχής
Αν δεν χτυπούσανε τα κύματα
εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες το σχήμα τους. Έτσι δεν είναι;
Στοιχίζει ακριβά η πείρα... Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής...
Γιατί η σοφία του μυαλού είναι άλλο πράμα. Την αποκτά κανείς με τη γνώση. Η σοφία της ψυχής αποκτιέται μόνο με πόνο. Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι, αν αξίζει τον κόπο.
Δεν ξέρω...
Κάποτε πίστεψα κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, πως θα 'φτιαχνα από την αρχή τον κόσμο.
Τα 'δωσα όλα. Δεν κράτησα ουτ' ένα ψίχουλο για τον εαυτό μου. Γιατί έτσι είμαι εγώ, π' ανάθεμά με! 'Η αδείζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου.
Δεν έγινε τίποτα... Ο κόσμος στο χειρότερο πάει!
Και ξέρεις ποιό είναι το παράξενο; Δεν αισθάνομαι χαμένος... προδομένος... Προσωπική υπόθεση, φίλε, η δικαίωση.
Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής.
Είναι μερικοί που χαράσσοντας αυτό το σήμα τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται...
Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη τη στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου.
Πάμε να δεις
Πάμε να δεις, είναι ο κόσμος ζωγραφιά Δεν έχει κρύο ούτε βοριά Δεν έχει πόνο, έχει μονάχα τη χαρά, δεν έχει χρόνο
Πάμε να δεις, σ ένα ταξίδι σ ένα άσπρο σύννεφο ψηλά Πάμε να δεις εκεί στον κόσμο της σιωπής
που μόνο ακούγεται η καρδιά Που είναι τα χείλη σου γλυκά απ' της αγάπης τα φιλιά Μην τα αρνηθείς, πάμε στο φως Εκεί που στέκεται ο θεός κι όλο γελά Εκεί που πάντα τις στιγμές και τα λεπτά Μονάχα ο έρωτας μετρά Πάμε στο φως, εκεί που ο ήλιος αδελφός σου δίνει φως Εκεί που δάκρυ δεν κυλά αν δεν πληρώσει στην χαρά
Πάμε μαζί, σ ένα άσπρο σύννεφο τη γη να την τυλίξουμε Πάμε μαζί σ ένα χαμόγελο ν ανθίσει η ζωή Κράτα το χέρι μου μικρό μου αστέρι μου Κι έλα να βρούμε το ρυθμό του μ αγαπάς του σ αγαπώ Σ ένα του έρωτα χορό εσύ κι εγώ Να ξεπεράσουμε το χρόνο, τον καιρό να μ αγαπάς, να σ αγαπώ
